|
Баляда Рамуальда Траўгута
|
|
16.01.1826 – 5.08.1864
|
Не анёлак, – арол над Айчынаю кружыць,
І табе зразумела, чаго хоча ён.
На шляху у чужынцаў крывавыя ружы
Зацьвітуць, і іх змые блакітны наш лён.
І ня будзеш ад сьмерці сваёй ты хавацца,
Бо ад сьмерці ніхто не схаваўся яшчэ.
Чорны лес тваім будзе бялюткім палацам,
А пасьля і Варшава сьлязіны з вачэй
Патаемна змахне, калі ты з эшафота
Паглядзіш у нябёсы, дзе кружыць арол
А яго і ня бачаць багач і басота,
Бо ад він і ад брагі ламаецца стол.
Паглядзіш у нябёсы, што ў вочы Айчыны,
І ня ўспомніш нічога яе акрамя,
І, як вечнасьць, прад сьмерцю тваёю хвіліны –
Бог у вечнасьць тваё зараз піша імя,
І яно застанецца, і будзе краіна,
Для якой ты ня станеш ніколі чужым.
Над табой, нібы зьніч, будзе ўвосень рабіна
Асьвятляць шлях дамоў празь вятры і дажджы...
20.VII.2008.
|
|
